မရွိေသာေန႔တစ္ေန႔ (သို႔) မနက္ျဖန္

တစ္ခါက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္တဲ့။ သူဟာ အင္မတန္ပ်င္းတယ္။ ေျပာမရ၊ ဆိုမရ၊ ဆုံးမလို႔မရနဲ႔။ သူ႔ဖခင္နဲ႔ မိခင္က ရြာဦးက ဆရာေတာ္ေက်ာင္းကိုပုိ႔ၿပီး ေက်ာင္းေနေစတယ္။ ထိုသူငယ္ဟာ ပ်င္းေပမယ့္ ခ်မ္းေတာ့ခ်မ္းသာခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္က ေခ်ာ့လိုက္ေျခာက္လိုက္နဲ႔ သင္ၾကားေပးတယ္။
`မင္းစာေတြတတ္ရင္ ခ်မ္းသာမွာကြ´လို႔ေျပာၿပီး၊ သင္ေပးရတာေပါ့။ သူငယ္ဟာ ႀကိဳးစားရင္း ႀကိဳးစားရင္း လူေတာ္ေလးျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ မခ်မ္းသာေသးဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာေတာ္ကို ေလွ်ာက္တယ္။
`အရွင္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ခုထိ မခ်မ္းသာေသးတာလဲ´
`နံပါတ္တစ္ကေတာ့ မင္း ပညာမတတ္ေသးလို႔၊ နံပါတ္ႏွစ္ကေတာ့ မင္းဟာခ်မ္းသာဖို႔ အခ်ိန္မေရာက္ေသးလို႔ ဒီႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ´
`ဒါဆို တပည့္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့ ခ်မ္းသာမလဲဆိုတာ အရွင္ဘုရားေျပာႏိုင္လား´
`ေျပာႏိုင္တာေပါ့၊ အတိအက်ေျပာႏိုင္တယ္´
`ဒါဆို တပည့္ေတာ္ကို ေျပာျပပါဘုရား´
`မနက္ျဖန္´
`တပည့္ေတာ္ မနက္ျဖန္ဆို ခ်မ္းသာမယ္ဟုတ္လား´
`အေသအခ်ာေပါ့´
သူငယ္ဟာ ၀မ္းသာလို႔ တစ္ညလုံး အိပ္လို႔မရဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔ေရာက္ေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူၾကည့္တယ္။ အရင္အတိုင္းပဲ။ ခ်မ္းလဲမခ်မ္း သာလာဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆရာေတာ္ကိုေလွ်ာက္တယ္။
`အရွင္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ဒီေန႔ ခ်မ္းလဲမခ်မ္းသာေသးဘူးဘုရား´
`ေအးေလ၊ ဘယ္ခ်မ္းသာဦးမလဲ´
`အရွင္ဘုရားပဲေျပာတယ္´
`ငါဘာေျပာလို႔လဲ´
`မနက္ျဖန္ ခ်မ္းသာမယ္ဆို´
`ေအးေလ´
`ဒါဆို ဒီေန႔ တပည့္ေတာ္ မခ်မ္းသာေသးဘူးေလ´
`ဒါအမွန္ေပါ့၊ ဒီေန႔ ဘယ္ခ်မ္းသာမလဲ၊ မနက္ျဖန္မွ ခ်မ္းသာမွာ´
`ဒီေန႔ဟာ မနက္ျဖန္ေလ၊ ဟာ ႐ႈပ္ကုန္ၿပီ၊ တပည့္ေတာ္ နားမလည္ဘူး´
`ငါသိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါေျပာတာေပါ့။ မင္း ပညာတတ္ဖို႔လိုေသးတယ္လို႔။ မင္းတို႔က မနက္ျဖန္ကို ေမွ်ာ္ေနၾကတယ္။ တကယ္တမ္း မနက္ျဖန္က ေရာက္လာေရာ၊ မနက္ျဖန္ဟာ ဒီေန႔ျဖစ္သြားတယ္။ မင္းနဖူးေတြ႔ ဒူးေတြ႔ ေတြ႔ႀကဳံခံစားတာဟာ ဒီေန႔ပဲ။ မနက္ျဖန္မဟုတ္ဘူး။ ဒီေန႔ . . . . . .´
အတန္ၾကာစဥ္းစားၿပီးေနာက္ သူငယ္ဟာ `တပည့္ေတာ္ သေဘာေပါက္ပါၿပီဘုရား´လို႔ တင္ေလွ်ာက္လိုက္သတဲ့။

ပုံျပင္ထဲမွာေတာ့ သူငယ္ ခ်မ္းသာသြားတယ္ဆိုတာ မပါလာဘူး။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ မနက္ျဖန္ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတာ အေသအခ်ာ ပဲ။ ခုလုပ္လို႔ၿပီးႏိုင္တာေတြကို မနက္ျဖန္ ေရႊ႕ေနၾကတယ္။ မနက္ျဖန္မွျဖစ္မယ့္ ကိစၥေတြကို ဒီေန႔ေတြးပူေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ပစၥဳပၸန္မွာ မေနၾကဘူး။ အတိတ္ကိုသတိရတယ္။ အနာဂတ္ကို ေမွ်ာ္ၾကတယ္။ ေဒးကာနက္ဂ်ီရဲ႕ `ေသာကကင္းေ၀း ေနႏိုင္ေရး´စာအုပ္ထဲ မွာ ဆာ၀ီလ်ံေအာ့စလာအေၾကာင္း ေရးထားတာကို မွတ္သားရဖူးတယ္။ သူ႔အေၾကာင္းကိုေရးထားတဲ့ စာအုပ္က ႏွစ္တြဲေတာင္ရွိၿပီး အေတာ္ေလးထူတယ္။ သူငယ္စဥ္က ေဆးေက်ာင္းတက္ေနစဥ္ ပူပင္ေသာကေရာက္ေနတယ္။ ဘာမွမလုပ္ႏိုင္၊ မကိုင္ႏိုင္၊ မစားႏုိင္၊ မေသာက္ႏိုင္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ ဒီအခါ စာတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိတယ္။ `က်ဳပ္တို႔အလုပ္က အေ၀းႀကီး မထင္ရွားရွိေနတာကို ၾကည့္ဖို႔မဟုတ္ဘူး။ အနီးကပ္ လက္ထဲမွာရွိတာကို ေလ့လာဖို႔ပဲ´တဲ့။ ဒီစာဖတ္ၿပီးေနာက္ သူဟာ တစ္ရက္စာအတြက္သာ စာဖတ္တယ္။ တစ္ေန႔တာအတြက္ သာ ရပ္တည္တယ္။ ေနာက္ေန႔အတြက္ ပူပန္မေနေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ သူေက်ာင္းမွာ အမွတ္ေကာင္းေကာင္းရခဲ့တယ္။ ဂၽြန္ေဟာ့ကင္ ေဆးေက်ာင္းမွာ ပါေမာကၡျဖစ္လာတယ္။ ဘုရင္မကခ်ီးျမွင့္တဲ့ သူရဲေကာင္းဘြဲ႕ကိုရတယ္။ တကၠသိုလ္ႀကီးေလးခုကိုလွည့္ၿပီး၊ ပါေမာကၡလုပ္ရတယ္။ Brain if Special Quality ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကိုလည္းေရးခဲ့တယ္။ တစ္ရက္မွာ သူ ေယးလ္တကၠသိုလ္မွာ ေဟာေျပာခဲ့တယ္။ သူေက်ာင္းသားေတြကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာတာပါပဲ။ `ပါေမာကၡႀကီးျဖစ္လို႔ မင္းတို႔က ငါ့မွာ အင္မတန္ေကာင္းတဲ့ ဦးေႏွာက္ရွိတယ္လို႔ မထင္ပါနဲ႔၊ ငါဟာ သာမန္လူတစ္ေယာက္ပါပဲ။ သာမန္ဦးေႏွာက္ပဲရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက တစ္ေန႔စာအတြက္ တစ္ေန႔သာစဥ္းစားတယ္။ သေဘၤာေတြမွာရွိတဲ့ ေရလုံခန္းေတြလိုပဲ။ တစ္ခန္းေရ၀င္႐ုံနဲ႔ သေဘၤာမျမဳပ္ႏိုင္ဘူး။ အနာဂတ္ဆိုတာ ယေန႔ပါပဲ။ မနက္ျဖန္ဆိုတာ မရွိဘူး. . .´တဲ့။ ဆာေအာ့စလာက မနက္ျဖန္အတြက္ မျပင္ဆင္ရဘူးလို႔ေျပာတာမဟုတ္ဘူး။ မနက္ျဖန္အတြက္ ပူပန္မႈ ကင္းဖို႔ေျပာတာပါပဲ။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအေနနဲ႔လည္း ပစၥဳပၸန္ကို တည့္တည့္႐ႈရမယ္ဆိုတာကို သိထားပါတယ္။ ယေန႔ကို တည့္တည့္႐ႈရ တယ္။ ဒါေပမယ့္ အိုနာေသေဘးအတြက္ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ နားလည္ထားရတယ္။ ဘ၀မွာ ပူပန္မႈကင္းစြာ ခရီးဆက္ရမွာျဖစ္တယ္။ အဲသလို တည့္တည့္႐ႈတဲ့ ခရီးမွာ အပူအပင္ကင္းတယ္။ ေအာင္ျမင္ၾကပါတယ္။ ။ (ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညိဳ)

မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုယ္တိုင္ေရးစာမူမဟုတ္ပါဘူး၊ copy ကူးၿပီး ျပန္ေရးတာပါ။ ရန္ကုန္သားကို အထင္ႀကီးေနမွာဆိုးလို႔ပါ။ ဖတ္မိတာ ေတြထဲက ေကာင္းတာေလးေတြကို မၾကာမၾကာ တင္ေပးပါ့မယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က သိပ္မေရးႏိုင္ေသးဘူးေလ။ မေရးႏိုင္ေသးလို႔ဆိုၿပီး လဲ ေတြးၿပီးပူမေနေတာ့ပါဘူး။ ေရးႏိုင္မွပဲ ေရးေတာ့မယ္။ ဒါနဲ႔စကားမစပ္ ရန္ကုန္၊ ေျမနီကုန္းက Dagon Centre မွာ ၄-၅-၀၇ ေန႔က ရြာလိုက္တဲ့မိုးေၾကာင့္ ေျမေအာက္ကားပါကင္ထဲကိုေရ၀င္ၿပီး ကားေတြေရျမဳပ္သြားလို႔ ၅-၅-၀၇ ေန႔မွာ Centre ကိုပိတ္ၿပီး၊ မီးသတ္ကား ေတြနဲ႔ ေရေတြစုပ္ထုတ္ေနရပါေၾကာင္း သတင္းၾကားသိရပါတယ္။ သမာအာဇီ၀က်က်နဲ႔ စီးပြားရွာၿပီး ၀ယ္ထားတဲ့ကားေတြဆိုရင္ေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ေတြကိုေတာ့ သနားပါတယ္။ မတရားနည္းလမ္းေတြနဲ႔ ရထားတာေတြဆိုရင္ေတာ့ ၀မ္းေတာင္သာေသးတယ္ဗ်ဳိး . . . . . . . ။

မိုးအရမ္းရြာတယ္. . . . .

ဒီေန႔ ရန္ကုန္မွာ မိုးမလင္းခင္ကတည္းက မိုးရြာလိုက္တာ ည အိပ္တဲ့အထိ မတိတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းရွိတယ္လို႔ေတာ့ ေျပာတာပဲ။ ရန္ကုန္ၿမဳိ႕ႀကီး ေရလွ်ံသြားတာေပါ့။ တစ္ခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ ေပါင္အထိေတာင္ ေရတက္တယ္လုိ႔ေျပာ တယ္။ မိုးေရက ျမစ္ထဲကိုမဆင္းႏိုင္ပဲ ျမစ္ထဲကေရကပါ ၿမိဳ႕ထဲျပန္၀င္လာတယ္လို႔ေတာ့ တစ္ျခားသူေတြေျပာတာပဲ။ ကုိယ္ကေတာ့ မိုးေရစိုမွာဆိုးလို႔ အျပင္မထြက္ဘူး။ ညေနေရာက္ေတာ့ မိုးနဲနဲ ဆဲသြားတာနဲ႔ အျပင္ကုိ ခဏထြက္လိုက္ပါတယ္။ ၁၀ မိနစ္ေတာင္မရွိေသးဘူး။ ေလေရာမိုးေရာခ်လိုက္တာ... လူကို ႂကြက္စုတ္ျဖစ္ေရာ။ မဖ်ားေအာင္ ေဆးေတာ့ ႀကိဳေသာက္ထားရတယ္။ ပူေတာ့လဲ ပူလို႔တဲ့၊ မိုးရြာေတာ့လဲ ရြာလို႔တဲ့။ လူေတြေနာ္ ေကာင္းကိုမေကာင္းဘူး... (ကိုယ္က လူမဟုတ္ဘူး.....ဟိ) မေန႔ကတည္းက မိုးက ရြာခ်င္ေနတာ။ ၾကည့္ရတာ ပါမစ္မရေသးလို႔ မရြာတာနဲ႔တူတယ္။ ဒီေန႔မွ အတိုးနဲ႔ရြာတယ္ထင္တယ္။ မိုးရြာေနတာနဲ႔ ေန႔လည္စာေတာင္ ထြက္မစားျဖစ္လိုက္ဘူး။ ညေနမွ စားရတယ္။ မိုးကေဆြၿပီးရြာလိုက္တာ လူေတာင္ေဆြးခ်င္သလိုလိုျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ကလည္း တစ္ေယာက္တည္းဆိုေတာ့ လြမ္းတယ္။ ဒီေန႔ တစ္ေန႔လုံးလဲ အင္တာနက္ connection ကမေကာင္းဘူး။ က်လိုက္ တက္လိုက္ျဖစ္ေနတာ။ တစ္ေယာက္ေသာသူနဲ႔လဲ ေကာင္းေကာင္း မ chat ရဘူး။ စိတ္ကိုညစ္ေနတာပဲ။ ညပိုင္းေရာက္မွ connection ကျပန္ေကာင္းသြားတယ္။ အခုမွ ကိုယ့္ရဲ႕ blog ကုိ ျပန္ေရးျဖစ္ေတာ့တယ္။ အလုပ္မ်ားေနတာနဲ႔၊ connection မေကာင္းတာနဲ႔၊ ဘာေရးရမွန္း စဥ္းစားလို႔မရတာနဲ႔၊ ......................နဲ႔ မေရးျဖစ္တာၾကာၿပီ။ တစ္လေလာက္ေတာင္ရွိၿပီ။ ဒီေန႔ညပိုင္း အသိတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတာနဲ႔ blog မွာ သီခ်င္းဖြင့္လို႔ရေအာင္ လုပ္လိုက္တယ္။ ေတာ္ၿပီ... ေနာက္မွ ဆက္ေရးမယ္။ အခု တစ္ေယာက္ေယာက္ကို လြမ္းလာလို႔။