ေတြးမိတာပါ...
``ပန္းေတြဟာ အေရာင္စုံေပမယ့္ ရန္မျဖစ္ၾကဘူး´´ စာေၾကာင္းေလးက တိုတိုေလးပါ။ စဥ္းစားစရာေတြကေတာ့ အေနာက္မွာ အမ်ားႀကီးပဲ၊ လူေတြကေကာ. . . .
ကမၻာေပၚမွာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္စုေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ ျမန္မာျပည္မွာေတာင္ တစ္ရာေက်ာ္ရွိတယ္၊ သူတို႔ေတြမွာ အသားအေရာင္ကဲြျပားတယ္၊ ဘာသာစကားမတူဘူး၊ ကိုးကြယ္ရာတစ္မ်ဳိးစီ၊ အေလ့အက်င့္၊ ထုံးတမ္းစဥ္လာ စသျဖင့္ေပါ့ မတူတာေတြ အမ်ားႀကီးပဲ၊ သူတို႔ေတြမွာ အခ်င္းခ်င္းကူညီမႈ၊ စာနာေထာက္ထားမႈ၊ သည္းခံမႈ၊ ေလးစားမႈ၊ ညႇာတာမႈေတြ အရမ္းကိုနည္းတယ္၊ ကမၻာေပၚမွာ လူသားမ်ဳိးႏြယ္ရယ္လို႔ မေပၚခင္ကတဲက လူသားေတြျဖစ္မယ့္ အသိဥာဏ္နိမ့္ပါးေသးတဲ့အဆင့္ ကတဲကကို အခ်င္းခ်င္းသတ္ျဖတ္မႈ ေတြကရွိေနၿပီေလ၊ အသိဥာဏ္ျမင့္မားလာေလေလ လူသတ္လက္နက္ေတြက အဆင့္ျမင့္လာေလပဲ။ ဟိုး...ေက်ာက္လက္နက္ေခတ္ကေန အခုျႏဴကလီးယားေခတ္အထိ ေရာက္လာၿပီ၊ လူ႔သမိုင္းတစ္ေလွ်ာက္ သမိုင္းတင္ထားတဲ့ စစ္ပြဲႀကီးက (၂)ခုရွိတယ္။ သမိုင္းမတင္ႏိုင္တဲ့ စစ္ပဲြေတြ၊ တိုက္ပြဲေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားလိုက္မလဲ၊ အခုမ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိ လူေတြေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းနဲ႔ ေနခဲ့ရတဲ့ေခတ္ေတြမွာ ႏွစ္(၁၀၀)ၾကာတဲ့ကာလအတိုင္းအတာေလာက္ကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနရတဲ့ႏွစ္ေတြ ရွိပါ့မလား၊ သူတစ္လူ ငါတစ္မင္းနဲ႔ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လာၾကတာ အခုခ်ိန္ထိပဲ၊ လူေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္မွာ မာန္မာနေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ သံသယေတြ၊ အၿငိဳးအေတးေတြနဲ႔ ျပည့္ေနၾကတယ္။ အေပၚယံမွာသာ သေဘာေကာင္း၊ စိတ္ထား ႏူးည့ံသလိုရွိေနေပမယ့္ တကယ့္အတြင္းစိတ္မွာ ငါဆိုတဲ့ အတၱႀကီးက ရွိေနၾကတယ္။ အဲဒီအတၱေၾကာင့္ပဲ ေလာကႀကီးကလွသင့္ရဲ႕သားနဲ႔ မလွႏိုင္ခဲ့ဘူး၊ ေနာင္လဲ လွလာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဆရာေတာ္ႀကီးတစ္ပါးေရးတဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္၊ လူေတြဟာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အဆင္တန္ဆာေလး တစ္ခုပါပဲတဲ့၊ ေျမေစာင့္အဆင့္ေလာက္ပဲရွိတာပါတဲ့၊ ဒီစကားမွန္လား မွားလားဆိုတာ ကုိယ့္ဥာဏ္နဲ႔ကိုယ္ပဲ စဥ္းစားၾကည့္ၾကေပါ့ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မွန္တယ္လို႔ယူဆတယ္၊ အဲဒါေလာက္ကိုေတာင္ လူေတြက ကုိယ့္ကိုကုိယ္ အထင္ႀကီးၿပီး၊ မထားသင့္တဲ့ မာနေတြထား၊ အတၱေတြႀကီးၿပီး၊ ငါမွငါဆိုတဲ့ အေတြးေတြ ဖုံးလႊမ္းေနတယ္၊ တရားဆိုတာကို နားေထာင္ဖို႔နဲ႔ ဖတ္ဖို႔ေလာက္ပဲ သေဘာထားတယ္၊ လိုက္နာက်င့္သုံးဖို႔ကိုၾကေတာ့ အေၾကာင္းျပခ်က္အမ်ဳိးမ်ဳိးျပၿပီး၊ မသိခ်င္ေယာင္ မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတယ္၊ ကုိယ္ကိုယ္တိုင္ကေကာ ဘယ္လိုမ်ဳိးရွိလဲဆိုတာ ဆင္ျခင္ၾကည့္ၾကေပါ့၊ လူေတြမွာ အတၱေတြ၊ မာနေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ အၿငိဳးအေတးေတြ၊ သံသယေတြမရွိရင္ ကမၻာႀကီးက ေနလို႔ေကာင္းမွာေသခ်ာတယ္၊ အခုေတာ့. . . . . .
ပန္းေလးေတြလဲ ပြင့္ၿပီးရင္ ေႄကြရတာပဲ၊ လူေတြလဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ေသၾကတာပဲ၊ ပန္းေတြလဲ အေရာင္စုံတယ္၊ လူေတြမွာလဲ မ်ဳိးႏြယ္စုေတြအမ်ားႀကီးရွိတယ္၊ ပန္းေတြက ရန္မျဖစ္ၾကဘူး၊ လူေတြကသာ . . . . . . . . ?
ကိုယ္ကုိယ္တိုင္လဲ လူတစ္ေယာက္ပဲေလ၊ လူေတြမွာရွိတာေတြ အကုန္ရွိတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အခ်ိန္ကာလနဲ႔ ေဒသေပၚမူတည္ၿပီး၊ ကိုယ့္ရဲ႕ မာန္မာနေတြ၊ အတၱေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ အၿငိဳးအေတးေတြ၊ သံသယေတြကို သတိနဲ႔ထိန္းထားရတာေပါ့၊ တစ္ခါတစ္ေလ အဲဒါေတြ ေတြးမိရင္ ေလာကႀကီးမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ေၾကာက္လာတယ္၊ လြတ္ေျမာက္ခ်င္ လာတယ္၊
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လဲ. . . . . . . . .
(ကိုယ္လဲ လူတစ္ေယာက္ပဲေလ...)
No comments:
Post a Comment