၀တၳဳတိုေလးတစ္ပုဒ္

ပ်င္းပ်င္းရွိတာနဲ႔ စာအုပ္တစ္အုပ္ဖတ္လိုက္တယ္။ သစၥာနီရဲ႕ ၀တၳဳတို(၆၀) ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေပါ့။ ေမာ္ဒန္၀တၳဳေတြဆို ေတာ့ သိပ္နားမလည္ဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆး အခ်ိန္ေပးၿပီး ဖတ္မွအဆင္ေျပမယ့္ ၀တၳဳတိုေတြေပါ့။ ဟိုလွန္ ဒီလွန္နဲ႔ စာအုပ္ေနာက္ပိုင္းေရာက္ေတာ့ `သစၥာနီကို သိသလား´ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ကို စိတ္၀င္စားတာနဲ႔၊ အဲဒီ ၀တၳဳတိုကို ဖတ္ျဖစ္လိုက္တယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးေကာင္းတယ္။ လူေတြရဲ႕ အဓိကနဲ႔သာမည ကို မခြဲႏိုင္တာ၊ တစ္ ဆိုရင္ တစ္ ပဲဆိုၿပီး အေသစြဲကိုင္ထားတာ၊ ဆင္ကိုေတြ႔ေနရဲ႕သားနဲ႔ ေျခရာကိုလိုက္ရွာခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြကို ေထာက္ျပထားတာ၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ေကာင္းတယ္လို႔ထင္တယ္။ ေကာင္းမေကာင္းဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ဖတ္ၾကည့္ လိုက္ရင္သိမွာပါ။ ဖတ္ေစခ်င္လို႔ လက္ေညာင္းခံၿပီး၊ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္လုံးကို ႐ိုက္ၿပီး တင္ေပးလိုက္တယ္။ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေပါ့.....

သစၥာနီကိုသိသလား

ထိုေန႔က မွတ္ပုံတင္႐ုံးသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည္။ ကၽြန္ေတာ္၏ မွတ္ပုံတင္ေပ်ာက္ဆုံးေနခဲ့သည္မွာ ၾကာေလၿပီ။ ဘယ္တုန္းက ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တာလဲ။ ဘယ္ေနရာမွာ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တာလဲ။ ဘယ္လိုေပ်ာက္ဆုံးခဲ့တာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့။ မွတ္ပုံတင္႐ုံးမွ အရာရွိက မွတ္ပုံတင္အသစ္လုပ္လိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ဆိုင္ရာ၏ သက္ေသခံ အေထာက္အထားေတြ ယူလာရမည္ဟုေျပာသည္။
``ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္အစစ္ပါ´´
``သက္ေသအေထာက္အထားက ဘယ္မွာလဲ´´
``ဒီမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေလ´´
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသခံရန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ မလုံေလာက္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သိ၍သြားပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း အျခားသူတို႔က ေထာက္ခံေပးရပါမည္။ (သူတို႔က ကၽြန္ေတာ္သည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္ပို၍ သိပုံရ၏)
ကၽြန္ေတာ္ ပန္းၿခံထဲတြင္ သြားထိုင္ရင္း စဥ္းစားေနမိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္တြင္ ေရာင္စုံပန္းကေလးေတြ ပြင့္ေနသည္။ ပန္းကေလးမ်ားမွာ ပန္းကေလးမ်ားပင္ျဖစ္ၾကသည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္း ေကာင္းကင္တြင္ ငွက္တစ္အုပ္ပ်ံသန္းသြားၾကသည္။ ငွက္မ်ားသည္ ငွက္မ်ားပင္ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔တြင္ မွတ္ပုံတင္ရွိပုံမရ။ မ်က္မွန္တပ္ထားေသာလူတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ လာထိုင္၏။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ကာ. . .
``ေဟ့လူ ခင္ဗ်ားက သစၥာနီနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူတယ္´´ဟုေျပာ၏။
ကၽြန္ေတာ္က. . .
``ခင္ဗ်ားက သူ႔ကိုသိလို႔လား´´
``ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာ တစ္ခါတေလ ပါတတ္တဲ့ သူ႔ဓာတ္ပုံကို ျမင္ဖူးတယ္ေလ။ ခင္ဗ်ားကုိယ္ ခင္ဗ်ားေရာ သူနဲ႔တူတယ္ လို႔ မထင္ဘူးလား´´
``တူမွာေပါ့၊ သူက က်ဳပ္ပဲကိုး´´
``ဘယ္လို သူက၊ က်ဳပ္ျဖစ္ရမွာလဲ။ က်ဳပ္ကက်ဳပ္ သူကသူ မဟုတ္လား´´
``ကၽြန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ဒီလိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစၥာနီပဲ´´
``ဟုတ္ရဲ႕လား´´
သူရဲ႕ေလသံက မယုံသကၤာဟန္ ေပါက္ေနသည္။
``ဟုတ္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား သူ႔ကို ျမင္ဖူးရင္ သိမွာေပါ့´´
``သူက ထိပ္ေျပာင္တယ္၊ မ်က္မွန္တပ္တယ္´´
``အင္းေလ... က်ဳပ္လည္း ထိပ္ေျပာင္တယ္၊ မ်က္မွန္တပ္တယ္´´
``အင္းေပါ့၊ ေလာကႀကီးမွာ နာမည္တူမရွား လူတူမရွားပဲဟာ´´ ဟုဆိုကာ သူထြက္သြားသည္။
``ေဟ့လူ. . . ကၽြန္ေတာ္က သစၥာနီအစစ္ပါ´´ဟု ေအာ္ေျပာေသာ္လည္း ထိုလူက ဂ႐ုစိုက္ပုံမရ။ ကၽြန္ေတာ္ပန္းၿခံထဲကထြက္ကာ ဘတ္စ္ကား စီလားခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးတြင္ ထိုင္ေနေသာ သူတစ္ေယာက္က ႏႈတ္ခမ္းလႈပ္ကာ တစ္စုံတစ္ခု တီးတိုးေရရြတ္ေနသည္ ကို ဂ႐ုျပဳမိ၏။ နားစိုက္ေထာင္လိုက္ေသာအခါ သူသည္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို ရြတ္ေနျခင္းျဖစ္၍၊ သူရြတ္ေနေသာကဗ်ာမွာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာ ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့ေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ေနေလသည္။ (နစ္ေရွး၏ ပင္လယ္၊ ဟန္သစ္မဂၢဇင္း၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀၀၃)
နစ္ေရွးရဲ႕ ပင္လယ္ဟာ
ေရကူးကန္နဲ႔ အိမ္ႀကီးမွေနတယ္
အဲဒီမွာ နာမည္ေက်ာ္
`သေဘၤာပ်က္မ်ားသမိုင္း´က်မ္းကိုေရးခဲ့တယ္။
(အဲဒီစာအုပ္က ေရညိႇမတက္ဘူးတဲ့)
နစ္ေရွးရဲ႕ ပင္လယ္ဟာ
၀ံပုေလြလာဆင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္းခ်ိန္း
ေဂါက္႐ိုက္ရင္း ေလခၽြန္ေနတတ္တယ္
ေတးသြားအလိုက္က. . .
`ဘုန္းမိုးသြန္းေလာင္း´နဲ႔ ခပ္ဆင္ဆင္ရယ္။
ထိုသူသည္ တတြတ္တြတ္ရြတ္ေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္။ သူ႔ပုံၾကည့္ရသည္မွာ ရြတ္ရင္းတန္းလန္းႏွင့္ပင္ ကဗ်ာကို ေမ့ေလ်ာ့သြားဟန္တူသည္။ ကၽြန္ေတာ္က သူေမ့ေလ်ာ့ေနေသာကဗ်ာကို ဆက္ရြက္ျပလိုက္သည္။
နစ္ေရွးရဲ႕ ပင္လယ္ဟာ
ျပင္သစ္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ရန္ျဖစ္ဖူးတယ္
ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းလည္း မတက္ဘူး
တစ္ခါတေလ. . .
မုန္တိုင္းကို ၀ိုင္လုပ္ေသာက္တတ္တယ္။
ဒါေပမဲ့. . .
ေသာင္ျပင္မွာ သူ သိမ္ေမြ႕ေနပုံကေတာ့
ေက်ာအသပ္ခံရတဲ့ ေၾကာင္ေသ တစ္ေကာင္လိုပဲတဲ့။
ထိုသူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွည့္ၾကည့္ကာ
``ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တဲ့ ကဗ်ာေတြကို အလြတ္က်တ္ထားတတ္တယ္။ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တဲ့ သစၥာနီရဲ႕ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ပဲ။ ခင္ဗ်ားလည္း သူ႔ကဗ်ာေတြကို အလြတ္ရေနတာကိုး´´
ကၽြန္ေတာ္က ၿပဳံးကာ. . .
``အလြတ္ရမွာပါ့. . . ကၽြန္ေတာ္က သူပဲကိုး´´
``ဘာလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္က သူဆိုတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ္၊ သူက သူေပါ့´´
``ဒီလိုပါ ဆိုလိုတာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ သစၥာနီပါပဲ´´
ထိုသူက မယုံသကၤာေသာ မ်က္လုံးမ်ားျဖင့္ၾကည့္သည္။ ၿပီးမွေမး၏။
``ဘာသက္ေသရွိလဲ´´
``ခုန ကဗ်ာကို အလြတ္ရြတ္ျပတယ္ေလ´´
``ကၽြန္ေတာ္လည္း အလြတ္ရတာပဲ။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္က သစၥာနီလား။ ၾကက္တူေရြးတစ္ေကာင္ကို သင္ေပးရင္ သူလည္း အလြတ္ရမွာပဲ။ သူက သစၥာနီလား´´
``ဒီလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ေသးဘူးေလ´´
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္လက္ရွင္းျပခြင့္မရေတာ့။ ရပ္လိုက္ေသာ မွတ္တိုင္တြင္ပင္ သူ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ ထကာ ဆင္းသြားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကုိ တစ္ခ်က္ေလးမွပင္ ေစာင္းငဲ့မၾကည့္ခဲ့။ ေရွ႕မွတ္တိုင္ ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုကားေပၚမွ ဆင္းလာခဲ့သည္။ ဆာေလာင္ေနသျဖင့္ လမ္းေပၚတြင္ ေတြ႔ရေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထဲ ၀င္သြားကာ ေခ်ာင္က်က် စားပြဲတစ္လုံးတြင္ သြားထိုင္လိုက္၏။ ထိုစားပြဲတြင္ ကၽြန္ေတာ့္အရင္ ေရာက္ႏွင့္ေနသူတစ္ဦးက ငုံ႔ကာ စာအုပ္တစ္အုပ္ကုိ စိတ္၀င္စားစြာ ဖတ္႐ႈေနသည္ကို ေတြ႕ရ၏။ ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္ေနသည္။ (ထိုစာအုပ္မွာ လက္ေရြးစင္ေမာ္ဒန္ ၀တၳဳတိုမ်ားျဖစ္သည္) ကၽြန္ေတာ့္ စာဖတ္ပရိတ္သတ္တစ္ဦးကိုေတြ႔ရသျဖင့္ ၀မ္းသာသြားကာ ေမးလိုက္မိသည္။
``ခင္ဗ်ား သစၥာနီကို သိသလား´´
``သိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့မိတ္ေဆြ စာေရးဆရာ တစ္ေယာက္က သူနဲ႔သိလို႔ ျပန္ေျပာျပတာ။ သူက အရပ္ပုပု၊ အသားညိဳညိဳ၊ အဲ ခင္ဗ်ားလိုေနမွာေပါ့။ ထိပ္လည္းေျပာင္ေသးတယ္တဲ့ဗ်´´
``မွတ္တာေပါ့´´
``စကားေျပာရင္ တစ္ခါတေလ ရမ္းရမ္းကားကား ေျပာတတ္တယ္တဲ့။ သူ ၾကည္ညိဳတဲ့ လူလည္း မရွိဘူးတဲ့´´
``အဲသေလာက္လည္း မဆိုးပါဘူး´´
``အရက္မေသာက္ဘူး။ ေဆးလိပ္မေသာက္ဘူး။ အိမ္ေထာင္မရွိဘူး´´
``ေနဦး. . . . . ထပ္ျဖည့္စြက္လို႔ရေသးတယ္။ ေငြမရွိဘူး။ ဘြဲ႕ထူးဂုဏ္ထူးမရွိဘူး´´
``ပန္းခ်ီလည္း ေရးတယ္တဲ့´´
``ဒါက တစ္ခါတေလပါ´´
``လူေတြနဲ႔လည္း မတည့္ဘူးတဲ့´´
``သိပ္မမွန္ေသးဘူး။ ခပ္ညံ့ညံ့ လူေတြနဲ႔လို႔ ျပင္ေျပာပါ´´
``ေနပါဦး ခင္ဗ်ားလည္း သူ႔ကို သိေနသလား´´
``သူ႔ကို မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ သိတာပါ´´
``ခင္ဗ်ားဆိုလိုတာက. . .´´
``ကၽြန္ေတာ္က သစၥာနီပဲ´´
ထိုသူက ယုံၾကည္ဟန္မျပပဲ ေျပာေန၏။
``သက္ေသျပ´´
``ဘာသက္ေသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္တိုင္က ေျပာေနတာထက္ ခိုင္လုံတာ ရွိဦးမလား´´
``မဟုတ္ဘူးေလ။ ဘယ္သူမဆိုဟာ သမၼတေဟာင္း ကလင္တန္ပဲ။ လူရႊင္ေတာ္ ဂ်င္ကာေရးပဲ။ ဘရြတ္ရွီးေယာက္်ားပဲ။ အိုစမာဘင္လာဒင္ပဲ။ တိုက္ကား၀ုဒ္ပဲလို႔ ေျပာႏိုင္ၾကတာပဲ။ ခင္ဗ်ားဟာ သစၥာနီဆိုရင္ မွတ္ပုံတင္ျပ´´
``ကၽြန္ေတာ့္ မွတ္ပုံတင္ ေပ်ာက္ေနတယ္´´
``ခင္ဗ်ား ဒီလို ေျပာမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သားပဲ´´
ထိုသူက ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္၀င္စားဟန္မျပေတာ့။ သူ႔လက္ထဲက စာအုပ္ကိုသာ စိတ္ပါလက္ပါ ျပန္လည္ဖတ္႐ႈေနသည္။ မုန္႔ႏွင့္ လက္ဖက္ရည္ကုိ ျမန္ျမန္စားေသာက္ကာ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုင္ထဲက ထြက္လာခဲ့သည္။ အျပင္တြင္ ေမွာင္စပ်ဳိးေနေလၿပီ။ လမ္းဓာတ္မီးတိုင္ ေတြ လင္းလက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ္ ေနထိုင္ေသာ အခန္းသုိ႔ ျပန္လာခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလးထပ္တိုက္ အေဆာက္အဦတစ္ခု၏ ဒုတိယထပ္တြင္ ေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ေနထိုင္ေသာ အေဆာက္အဦသုိ႔ ေရာက္ေသာအခါ ေအာက္ဆုံးထပ္ ေလွခါး၀တြင္ ထိုင္ေနကာ လူတစ္ေယာက္ကိုျမင္လွ်င္ ထိုသူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕ေသာအခါ ခ်ဥ္းကပ္လာၿပီး. . .
``ခင္ဗ်ားက ဒီမွာေနတဲ့လူလား´´
``ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကူညီရမလဲ´´
``ခင္ဗ်ား သစၥာနီကိုသိသလား´´
လာျပန္ၿပီ၊ ဒီျပႆနာ။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ခ်င္လာသည္။ ထိုသူက ဆက္၍. . .
``နယ္က သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္က လက္ေဆာင္ပစၥည္းတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လူႀကဳံပါးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လာေပးေတာ့ သူ အခန္းမွာ မရွိလို႔ ဒီေအာက္ကေစာင့္ေနရတာ´´
``ဒါဆို. . . ခင္ဗ်ား အဲဒီပစၥည္း က်ဳပ္ကိုေပးၿပီး ျပန္ေပေတာ့´´
``ကၽြန္ေတာ္က သစၥာနီကို ေပးရမွာ´´
``သစၥာနီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ပဲ´´
``ကၽြန္ေတာ္ မယုံဘူး´´
ကၽြန္ေတာ္ မယုံေတာ့။ ထိုသူ႔လက္ထဲက အထုပ္ကို လူယူရင္း တစ္ေယာက္တစ္ျပန္ ရန္ျဖစ္သတ္ပုတ္ၾက၏။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဒဏ္ရာရကာ ေမ့သြား၏။
သတိရေသာအခါ ေဆး႐ုံကုတင္တစ္ခုေပၚ ေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့သလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ လဲ။ ဘယ္မွာေနသလဲ။ ဘယ္ကလာၿပီး၊ ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ။ အခု ဘာေတြလုပ္ေနလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကို အျပာေရာင္ အေပၚအက်ႌရွည္ ၀တ္ဆင္ထားေသာ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။
``ခင္ဗ်ား ေခါင္းထဲမွာ ဘယ္လိုေနသလဲ´´
``ကြက္လပ္တစ္ခု ေရာက္ေနသလိုပဲ´´
``ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ခင္ဗ်ားေခါင္းကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ထိခိုက္မိသြားတာပဲ။ ႐ုတ္တရတ္ မွတ္ဥာဏ္ေတြ ေပ်ာက္ကြယ္သြားႏိုင္ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးတာကို စဥ္းစားၿပီး ေျဖၾကည့္ပါ။ ခင္ဗ်ား သစၥာနီဆိုတဲ့ နာမည္ကို သိသလား´´
ကၽြန္ေတာ္ အေလာတႀကီး သူ႔ကို ျပန္ေမးလုိက္မိသည္။
``သစၥာနီဆိုတာ ဘယ္သူလဲ´´

၀ ၀ ၀ ၀ ၀

ဟူး. . . . . . လက္ကုိေညာင္းသြားတယ္ပဲ။ ၀တၳဳကေတာ့ ဒါေလးပါပဲ။ လူေတြမွာရွိတဲ့ အတၱစြဲေလးေတြကို ေထာက္ျပသြားတယ္လို႔ေတာ့ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ပါ။ ဖတ္လို႔ေကာင္းတာကေတာ့ အမွန္ပါ။